بمیرم از همه اشکی ز چشم تو بارید

فدای آنهمه غم کز میان دل داریم

بیا و دار و ندارم فدای اشک تو باد

چو سیل می برد آن دور که بگذارید

تمام مزرعه دل زمهر تو کشت است

آب اشک در مزرعه دل جوانها دید

بجای اینهمه اشک و غم و نغمه غم انگیزی

هزار روشنی عاشقانه می کارید

غم است هر چه قشنگ و دل خزانه زیبایی

بیا و هر چه که دارید این خزانه بسپارید

چو نرخ اشک تو از خزانه پرسیدم

تمام هستی من این پیاله بگذارید

فاراب
22

گنجشکها چه ساده می خواندند

از خاک پای جاده می خوانند

گنجشکها چقدر دلتنگند

دل را به جاده داده می خوانند

گنجشکها چقدر بی تابند

دل را به بام نهاده می خوانند

گنجشکها با همند و تنهایند

تا از توان نیفتاده می خوانند

این زخمها که بر بال کوچک من

از ستمهای صید زاده می خوانند

گنجشکها چه کوچک ضعیف نحیف

آسمان حال و هوای اتفاده می خوانند

23

ای چو موج و باد می پیماییم

از بن و بنیاد می پیماییم

ای غزال تیز در صحرای دل

جز من نامادر می پیچانیم

همچو بغضی پیچ خوردم در گلو

در هزاران باد می پیماییم

نی شوم تا بند بندم بند توست

سوخت این فریاد می پیچانیم

عشق من از کودگیهایم گذشت

همچو یک نوزاد می پیچانیم

هر چه نغمه واژه و نغز و غزل

از دلم افتاد می پیماییم

گرچه زیر پای افزار تو دل داده ام

از سر بیداد می پیچانیم

نغمه ام در پشت خط تو بسوخت

خانه ات آباد می پیچانیم

اینهمه خط ها که همرای بی تا بکی

پشت خط آزاد می پیچانیم

خط هایت ای بسا مشغول به

این چنین آزاد می پیچانیم

گاه گویی خط من جا مانده است

همچو یک استاد می پیچانیم

گاه گویی گوییم تخریب شد

نغمه گویی شاد می پیچانیم

گاه گویی گوییم تخریب شد

نغمه گویی شاد می پیچانیم

گاه گویی پیش خویشانم ولی

جمع چون اضداد می پیماییم

ماهرویی هم پشت تو هیچ

ای چو ابرو باد می پیچانیم

24

مهر آمد و چهر مهربانیم رفت                      آن کوکب آسمانیم رفت

ای کوکب در مغاک بدرود                         ای روی تو تابناک بدرود

این کهنه جهان کم است بدرود                    بی تو همه ماتم است بدرود

پاییز خزان می کرد بر ما                                      این درد نهان چه کرد با ما

ای تاک که مستی من از توست                    شیدایی و شیون من از توست

در هر نفست چو بند ما را                           ای تلخی تو چو بند ما را

ای نور تو شعر خانه ما                              ای هم نفس و بهانه ما

تکیبر از آن بگوش آید                              از یاد تو هم سروش آید

محراب ز سجده تو خالی است                    این خانه ز یاد تو خالی است

ای یاد تو چشمه سار دلها                                     ای مهر تو چون بهار دلها

بی مهر تو مهربانیم رفت                                      پروانه آسمانیم رفت

رفتی تو اگر صدای تو نیست                       آرامی گامهای تو نیست

در تار کمی شبی که رفت                                    ذکر دم آخر من که گفتی

دنبال تو آمدم ندیدم                                  دیگر زلبت گلی نچیدم

تنگست دلم بدر بر است                                      به آنهمه حزن چشمهایت

اکنون تو بخاک نرم و آرام                          بی رنج و تب و هیچ آلام

روح تو میان آسمانها                                 در پیش خدا یگان جانها

شادی و شعف تمام داری                                     از دست خدای جام داری

از رحمت اهلبیت سرشار                                     آگاه ز غیب و هر چه اسرار

از جام پیغمبرت مدهوش                                      گرچه ز جهان شدی تو خاموش

25

چه کنم با تو که گیسوی بلندت منو کشت

                                                تار گیسوی تو افسون کمندت منو کشت

چه کنم مرغ خوش الحان نشسته لب بوم

                                                آنهمه واژه شیرین تر قندت منو کشت

چه کنم با تو که صد هلهله رعنایی تو را

                                                ای که رعنایی و آن قد بلندت منو کشت

سبلان پیش تو رعنایی خود از کف داد

                                                آن شکوه جبروتی نهندت منو کشت

چهره در پرده نهان کن که اغیار رسید

                                                همانگونه موعظه و نکته و پندت منو کشت

کار پنهانی پنهان نکن از یار دریغ

                                                اینهمه شیطنت زاویه بندت منو کشت

گر که زیبایی و بالایی بالاتر از آن

                                                عشوه داری و در این ناز روندت منو کشت

چشمهایت لانه سیمرغ کوه عشق

                                                چشمهای عاشق معنا پسندت منو کشت

فاراب